اشعار

غروب بود وغمی می وزید در کوچه           و پلک فــاجعه ای می پـرید در کوچه

هوا گرفته زمین تیره آسمان ها تــار          غروب بود و شب امّا رسید در کوچه

در امتداد دو دیـوار سنگی نــزدیک           فـرشته ای پر خود می کشید در کوچه

وکودکی که پرچادری به دستش بود           کــنـار مـادر خود می دویـد در کوچه

مسیرخانه همین بود وچشم او می دید           چگــونه راه به پایان رسید در کوچه

در امتداد دو دیوار سنگی نــزدیـک            چهل نفر همه از سنگ دید در کوچه

به خشم پنجۀ خود می فـشرد نامردی           همانکه لب زغضب می گزید درکوچه

چه شد،که زد،چه به روزش رسید با سیلی؟           صدای مــادر خود می شنید در کوچه

غروب بود ودلی مثل گوشواره شکست           و کودکی شده مـویش سپید در کوچه

رنگِ پــایـیــز به دیــوارِ بهاری افــتاد           بر درِ خانه ی خورشید شــراری افتاد

فــاطــمه ظرفیت کــل ولایت را داشت           وقت افــتــادن او ایــل و تبــاری افتاد

تکیه بر در زدنش درد سرش شد به خـدا           او کنــارِ در و در نـیــز کنــاری افتاد

بعدِ یک عمر مــراعاتِ کنـیزانِ حــرم           فضه ی خادمه آخر به چه کاری افـتاد

ناله ای زد که ستون های حرم لرزیدند          به روی مسجــدیان گرد و غباری افتاد

غیرتِ معجرِ او دستِ علی را وا کـرد           همه دیدند سقیفه به چــه خــواری افتاد

یــافـتم میـقـات من پـشت دَرَست           حفظ صاحب خانه از حج برترست

رَمی شیطان کردم از امـر جلیل           تــا بگـیرم کـعـبه از اصحاب فیل

بسته بودم پشت در احــرام خود           رهسپــر کردم به مسجد گام خود

ســعــی کــردم تــا نـماند فاصله           از صـفـا تــا مـروه کردم هـروَله

گفتم او شمع است و من پروانه‌‌ام           بــر نـگــردم بی‌عــلی در خـانه‌ام

حجّ من رخسار حیدر دیدن است           طوف من دور علی گردیدن است

آنــقــدر ای قـبـلــۀ بـیـت‌الـحـرام           دور تـو گشتم که شد حجّــم، تمام

وقتی که آسمان و زمیـن تـار می شود            دسـت سیــاه فـتـنــه پــدیــدار می شود

یــارب ببین چگــونه علــمــدار لافتی            در حـلــقـه طنــاب گـرفـتـار می شـود

درخانه ای که مجلس ترحیم مصطفی ست            کــوثـر کـتـیـبـۀ در و دیـوار می شـود

هـنـگـام ثـبـت واقــعــۀ غـربـت عـلی            خون جوهر و قلم نوک مسمار می شود

بربازویم نوشته که در کوچه شوهرم            بــا یک غــلاف تـیغ عـزادار می شود

وقتی که میدوم سوی حیدر؛نفس زدن            با سیـنـه شکـسـتـه چه دشوار می شود

زینب مـریز اشک که این تـازیـانه ها            در کـربـلا بــرای تو تـکـرار می شود

آتش کـشـید فـتـنــۀ ابـلـیـس خانه را           سوزاند چـشم تنگ حسد آستانه را

دنبال یک بهانه به هر در زدند، که           پـیــدا کنند بهـر تعـرض، بهانه را

باید غلافْ روضه بخواند برای مـا           بـایــد شـنـیــد دردِ دل تــازیانه را

طوری زدند مادرما را که بعد ازآن           بــالا نـبــرد از اثــر درد شـانه را

دیدی که کاردست علی داد،کینه ها           دیدی ندید کشتی داغـش کـرانه را

در خاطر کبوتر زخمی چه نقش بست           دیگرنخورد با دل خوش آب و دانه را

تقــدیــم روح مــادر سادات می کنم           این چند بیت مختصر و عامیانه را

عشق یعنی دل سپـردن در الست             از می وصل الهی مـستِ مست

عشق یـعـنــی ذكر نــاموس خـدا             یا علی گفتن به زیر دست و پـا

عشـق یـعـنی جـلـوۀ صـبـر خــدا            شــرم ایــوب نـبـی از مـرتضی

عشق بر دلـداده فــرمان می‌دهـد             عاشق جان داده را جان می‌دهد

عشق باعث شد كه دل سامان گرفت              پشت درب خانه زهرا جان گرفت

عـشـق یـعـنـی انـقلاب فــاطــمـه             از كــبـودی چـشــم تـار فـاطمه

عشق یعـنی عـشق نــاب فـاطمـه             بـیت الاحــزان خــراب فــاطمه

دارد غـریـبی تـو نـفـس گـیـر می شـود        باید به پشت در بـروم، دیـر می شود
در بـاغ خـرم من و تــو، یا علـی ببـین         بـاد خـزان چگونه سـرازیر می شود

این دشمن حرامی و روبه صفت، چـرا        اینجا برای شیـر خـدا، شیـر می شود
دربین شعله، سوره ی تکویر خواندنی ست        این سوره پیش چشم تو تفسیرمی شود
درپشت در، به راه تو می جنگم و ببین        این میخ ها،به سینه ی من، تیرمی شود
این درشکست و دختر من هول کرده است        او را به حجره ای ببرش، پیرمی شود
اجـــر رســـالت پـدرم را گـرفــتــــه ام        با ضـرب در، ز فاطمه تقدیرمی شود
زین پس دگر نیاز به امَّـن یجیب نیست        دارد دعـای فـاطـمـه درگیـر می شود